"Ik moest echt weer vriendjes worden met die rechterhand."
Mevr. Petit: “We waren op zondagochtend lekker uitgebreid aan het ontbijten en ik wilde even een vaas terugzetten in de kelder. Maar die vaas brak en sneed in mijn pols de pezen en de slagader door. In één seconde staat je leven op zijn kop. Overal zat bloed, er was paniek en ik dacht: het kan zo maar eens afgelopen zijn. Gelukkig werd ik gelijk naar het ziekenhuis gebracht. Die middag ben ik geopereerd en is alles weer netjes aan elkaar gemaakt.
In het ziekenhuis werd ik naar Xpert Handtherapie verwezen, want die zit in de buurt en het ziekenhuis had er goede ervaringen mee. Ik heb nog enkele fysiotherapeuten in mijn omgeving gevraagd: wat is de juiste plek? En ook zij verwezen naar dit centrum. Vier dagen na de operatie had ik al de eerste afspraak. Er werd direct uitgelegd wat er moest gebeuren. Ik kon niks meer met mijn hand, ik moest alles opnieuw leren. De therapie was erop gericht om zowel de beweging als de kracht en dus de functionaliteit van mijn hand terug te krijgen. Het zou naar verwachting drie tot zes maanden gaan duren.
Ik ben heel goed opgevangen, vooral in het begin. Toen die eerste keer het gips en verband eraf mocht, werd ik voor het eerst geconfronteerd met het letsel. Ik heb tien minuten hysterisch gehuild, ik vond het zo heftig. Daar werd gelukkig de tijd voor genomen.
Ook fijn was dat ze vooraf gezegd hebben dat ik mijn rechterhand weer moest gaan zien als onderdeel van mijn lichaam. Dat is het hele mentale proces dat erbij komt: je hersenen schakelen rechts uit, die hand voelde niet meer van mij. Ze hebben me gestimuleerd om die hand weer te gaan gebruiken en aan te raken, vinger voor vinger. Ik moest echt weer vriendjes worden met die rechterhand. In dat proces ben ik heel goed begeleid.
Het is nu elf weken geleden en de handtherapie is onderdeel van mijn leven geworden. Alles draait om herstel. Ik ga twee keer per week naar de kliniek, ik heb dan verschillende afspraken met de fysiotherapeut, ergotherapeut en soms met de revalidatiearts en de psycholoog. Ik ben heel blij dat ze me gewezen hebben op de mogelijkheid om hulp te krijgen bij traumaverwerking. Ik zat bij elke afspraak te huilen en werd vaak erg emotioneel. Die eerste paar weken waren heel zwaar, ik was bang dat ik mijn hand niet meer zou kunnen gebruiken. De hulp van de psycholoog heeft zeker geholpen.
Wat ik ook positief vind is dat de handtherapeuten steeds de grens opzoeken: wanneer kunnen we de druk verhogen en wanneer moeten we gas terugnemen, zowel mentaal als fysiek. In het herstelproces is het belangrijk dat je niet te weinig doet, maar ook niet te veel. Ik heb het gevoel dat daar heel veel aandacht voor is geweest. Dat ik het volste vertrouwen in ze heb, maakt dat ik volledig heb geluisterd naar wat ze zeiden.
Inmiddels kan ik al bijna een volledige vuist maken, dat was vier weken geleden echt nog niet mogelijk. En de verwachting is dat er nog wel wat verbetering gaat komen. Ik moet rekening houden met zo’n 20% verlies van functionaliteit. Maar als dit het eindresultaat zou zijn, ben ik al tevreden. Ik dacht dat ik mijn hand nooit meer zou kunnen gebruiken. Dat ik nu alweer veel kan, daar ben ik heel blij mee.”
Door elke vinger lopen aan de kant van de handpalm twee buigpezen; een oppervlakkige en een diepe buigpees. Om de vinger goed te kunnen buigen is het belangrijk dat de pezen ten opzichte van elkaar verschuiven en dat ze door de peeskoker kunnen glijden.
