Dhr. Alards (41): “Ruim vijf jaar geleden kwam ik bij een bedrijfsongeval met mijn linkerarm in een machine. Mijn hand werd ter hoogte van mijn pols bijna volledig geamputeerd en vlak onder de elleboog zat ook een enorme wond. Ik heb weken in het ziekenhuis gelegen en onderging meerdere operaties waarbij geprobeerd werd mijn hand en arm te redden. Daarna ben ik doorverwezen naar Xpert Handtherapie in Tegelen (Venlo).

Ik kwam daar binnen met mijn arm op een kussen, compleet in het verband. Pas na een hele tijd hebben ze dat opengemaakt, ze hadden nog nooit zoiets gezien. Omdat ik een zogenaamde ‘vrije lap’ op de wond had, moesten ze heel voorzichtig zijn. Gaandeweg zijn we er samen ingerold. In het begin mocht ik alleen heel voorzichtig proberen mijn vingers te buigen, dat was pijnlijk. Na vijf jaar is de handtherapie inmiddels routine geworden. Nu zijn we vooral bezig met het mobiliseren en soepel houden van de gewrichten en de vingers. Dat is echt nodig: als ik een week niet ben geweest, is alles stijf.

Niemand kon aangeven in hoeverre ik mijn hand weer zou kunnen gebruiken. De strekpezen waren helemaal kapotgetrokken, die waren niet meer te reconstrueren. Ook de botstructuur was kapot en de radiuskant wil helaas niet genezen. Ik kan mijn vingers niet strekken, heb geen polsfunctie en geen duimfunctie meer. Ik kan en mag mijn arm nog steeds niet belasten, een vork vastpakken is zo ongeveer het enige wat ik kan. Functioneel is die hand dus niet, maar we proberen te redden wat er te redden valt.

Inmiddels ben ik kind aan huis bij Xpert Handtherapie, ik heb heel wat handtherapeuten zien komen en gaan. Job is er al vanaf het begin, met hem heb ik een goede band. Wij kennen elkaar inmiddels heel goed, we kunnen over alles praten. Bij hem kan ik mijn ei kwijt, hij heeft altijd een luisterend oor. We praten over koetjes en kalfjes en ook over serieuze dingen. Ik ben deskundige geworden tegen wil en dank, dus we kunnen elkaar ook helpen. Maar hij is geen psycholoog. Voor het verwerken van het ongeluk heb ik traumatherapie gehad. Dat was heel zwaar, maar het heeft me er wel doorheen getrokken.

Het is nog onduidelijk hoe het verder zal gaan en of er meer operaties nodig zullen zijn. Misschien ben ik over 10 jaar nog niet klaar. Ik leef nu van dag tot dag, ik plan niks meer vooruit. Op momenten dat mijn hoofd vol zit, ga ik de natuur in. Vroeger deed ik aan boksen, kickboksen, voetbal, fitness, dat heb ik allemaal moeten laten vallen. Nu ga ik vissen. Ik vind ik het lekker om buiten te zijn, om een nacht aan het water zitten met een vriend. Dan kan ik mijn hoofd leegmaken. Dat laadt mij op om thuis weer de dagelijkse dingen te kunnen doen en om de handtherapie met volle moed tegemoet te gaan.”